رژیم ولائی ایران و رژیم صهیونیستی اسرائیل: دو خار در چشمان صلح و آرامش جهان

جای تاسف است که آنچنان در بدبختی های خودمان با این رژیم فلاکت اسلامی در ایران درگیریم که فرصتی نیست که به وضعیت اسرائیل بپردازیم، اما لااقل این یادداشت کوچک را میخواستم اینجا گذاشته باشم که اگرچه این دو رژیم حقیقتا موجب شرم هستند برای انسانیت امروز، اما از آن درد آورتر این است که هر دوشان هم مثل یکجور دمل پر چرک در واقع عفونتهای قرنها درد و ستم انسانی را یکجا جمع کرده اند و دارند بیرون میریزند.

گفتم «درد آور تر»، چون ببینید، اگر میشد اینها را به عنوان دوتا «آنومالی»، دو تا خرق عادت بشری به حساب آورد که به حکم تصادف روزگار به قدرت رسیده اند و کارهائی که میکنند را میکنند این شاید دردش کمتر بود. اما دردآورتر است که متوجه باشیم که اینها و آنچه هستند و آنچه میکنند نه اتفاقی است و نه تصادفی، بلکه عصاره ای است از ظلم و جور و جفای انسانی که میماند و از نسلی به نسلی منتقل میشود تا روزی که یکجا جمع شود و در قالب اینطور مرضهای تلخی بیان شود.

زیاد جای نوشتن دارد این حرف من، که چگونه مسئله هائی مثل اسرائیل یا جمهوری اسلامی یا طالبان اینها در واقع ارواح ترسناکی هستند از اعمال و رفتارهای خودمان، خودمان به عنوان نوع بشر، و ارواحی که از قبرهای قرون برمیگردند و بلای جانمان میشوند. ما بدی میکنیم، هر کدام از ما اندکی بدی میکند، و اینها جمع میشود و جامعه مان را «بد» میکند، خشن میکند، ظالم میکند، دروغگو میکند، قاتل میکند، ضد زندگی میکند. اما از این بدتر اینکه همیشه این بدی همان آن برنمیگردد تا یقه خود ما را بگیرد، بلکه اغلب بچه هامان را و بچه های بچه هامان را قربانی میکند. همین جمهوری اسلامی را ببینید، مگر الزاما حاصل «بدی» های همین نسل است فقط؟ خیر، جمهوری اسلامی حاصل و عصاره ظلم ها و مظلومیت ها، و خشونتها و قربانی شدن های چندین نسل و چندین قرن است که الان فوران کرده. و من درست همانطوری که جمهوری اسلامی را یک نوع بیماری و پیامد کمابیش قابل توضیح چندین قرن بیداد و ظلم و فقر ناشی از ترکتازی و حرص قدرت شرقی ها و غربی ها در ایران و منطقه میبینم، اسرائیل و رفتار تلخش را هم یک نوع بیماری و پیامد کمابیش قابل توضیحی میبینم نه تنها از قرنها جفا و ستم بر یهودیان در اروپا، بلکه بخصوص آن زشت ترین حکایت تاریخ انسانیت که هیتلر و آلمانها بر آنها روا داشتند، که همین دیروز بود. . . .

و آنوقت همین دور تسلسل است که باقی میماند و از نسلی به نسل بعد و از گروهی به گروه بعد به ارث میرسد. مسلمانهای ایران و مستعمرات پر از عقده میشوند، حقیر میشوند، خشن میشوند، پر میشوند از توهم توطئه و به انتقام از دنیا برمیخیزند، حزب الله میشوند و طالبان میشوند و مُشتهای درد و نفرت و حقارت اعصار را برسر بیچاره مردمشان فرو میآورند. یهودی ها پر از خشم و درماندگی و وحشت و هراس میشوند، پر میشوند از انزجار و تنفر، اسرائیل میشوند و آن همه را بر سر یک مشت عرب بیچاره آوار میکنند... و دور تسلسل درد است که باقی میماند. بچه های جمهوری اسلامی بزرگ میشوند، مریض میشوند، درنده میشوند، معتاد میشوند، متجاوز میشوند... بچه های فلسطینی بزرگ میشوند، دیوانه میشوند، خشمشان جنون و جنونشان مرض میشود، جنگجو میشوند، آدم کش میشوند... و دور تسلسل درد است که باقی میماند...

یکی از چیزهائی که باعث شد این چند سطر را بنویسم کامنتی بود که در یک بحث دریافت کردم، که در اعتراض به اینک گفته بودم ادعای انساندوستی دولت اسرائیل فقط به همان اندازه قابل قبول است که ادعای دموکراتیک بودن جمهوری اسلامی، دوستی نوشته بود: «متاسفانه تحلیل سیاست خارجی جنبشی های سبز در سطح بسیار نازلی قرار داره. جهان رو همونطور میبینن که ج.ا به خوردشون داده.» مطمئن نیستم نیازی به پاسخ دادن به این حرف هست یا نیست، اما منطق جزمی و زشتی در آن است که نتوانستم ازش بگذرم. منطقی که میگوید تنها یک امکان هست که کسی سیاستها و یا جنایتهای اسرائیل مخالفت کند، و آن هم اینکه آن فرد ذهنش کوچک و مهندسی شده توسط جمهوری اسلامی باشد. نه، فکر نمیکنم ارزش جواب داشته باشد، گرچه از به هر حال ظاهرا همه این متن را در جواب آن نوشتم!

بگذریم...