چه امیدی به این باغ وقتی باغبان کارش کشتن جوانه هاست...

«1-روز قبل از شماره اول نشریه یک نفر به خونمون زنگ زد گفت ما شنیدیم شما می خواهید مطالب تندی چاپ کنید و گفت که بهتره قبل چاپ نشریه رو نشون دانشگاه بدید. شماره اول نشریه که در آمد به اسم ژاژ به علت درج مطلبی به اسم دیکتاتور بزرگ و نوشتن مطلبی در مورد استالین اطلاعات منو مجبور کرد تمام نشریه رو ببرم تحویل بدم به ستاد خبری وزارت اطلاعات بار اولم بود که اطلاعات بهم زنگ می زد و من خیلی ترسیده بودم قبلش یه تعداد از نشریه رو برده بودم خونمون به خونمون هم زنگ زده بودن مامان و بابام و داداشم رو هم ترسونده بودن گفته بودن پسرتون رومی بریم زندان .این دوستاش همه زندان رفتن و [ . . . ] 2- با شماره سه دوباره مشکلات شروع شد رفتم نشریه رو از چاپ خونه بگیرم گفت که از حراست وزارت ارشاد آمدن گفتن که شما نشریه می زنین یارو گفته آره الان زیره چاپه اونم گفته بود که تموم که شد بیارین تحویل بدین چاپ خونه هم این کارو کرده بود من من داشتم می دیدم که نشریه رو داره می بره ولی کاری نمی تونستم بکنم [ . . . ] 9- امروز رفتم کمیته انضباطی .یه برگه جلوم گذاشتن گفتن پر کن نوشته بود شما از نظر کمیته ناظر بر نشریات محکوم شدید توضیحات خود را بنویسید منم توضیحاتم رو نوشتم .قرار شد موقعی که می خوان حکم بدن خبر بدن منم بیام هنوز که خبر ندادن ولی به زودی خبر می دن ... »

گوشه گوشهٔ کشور ما پر است از جرقه هائی که شب و روز دارند زاده میشوند و بعد با همان سرعتی که روشن میشوند با تلاش مضاعف برادران بینام و نامدار خاموش میشوند... درد اینجاست که اگر مملکتمان مملکت بود و در دست آدمهای درست و حسابی، این جرقه ها به جای اینکه با این جدیت سرکوب بشوند هرکدامشان بر عکس باید بال و پر میگرفتند و رشد میکردند تا شعله ای بشوند و هرکدام گوشه ای از این تاریکستان را روشن کنند که سی سال است ایران است. اما دریغ که هم ما میدانیم و هم خودشان که اینطور نیست، افسوس که خلاقیت ها و جوان ها باید بمیرند تا بی اخلاق ها و پیر ها باشند و بمانند . . .

دوستی این حکایت را برای من فرستاده، که اگر نقاشی بود، یک پای گنده را نشان میداد که دارد روی یکی از همان جرقه ها فرود میآید تا خاموشش کند... به این فکر کنید که آن جوانی که این وبلاگ را منتشر کرده همه امیدش از آن این بوده که اگر هم خاموش میشود لااقل گوشهائی شاید صدای فرود آن چکمه کذائی را بشنوند، و چشمهائی آن صحنه را ببینند و شهادت دهند که نوری بود و میخواست شعله ای شود، اما کشتندش و خاموشش کردند... همین.

این وبلاگ را ببینید و هفت خوانی را که نویسنده جوانش، که دانشجوی دانشگاه فردوسی مشهد است، مجبور شده برای انتشار یک نشریه ساده دانشجوئی بگذرد تا دست آخرهم به چند تا بهانه واهی معلقش کنند و «ممنوع الانتشارش» کنند، و امروز هم در خانه نشسته باشد و منتظر باشد که چه «حکمی» برای گناهان کبیره اش، از قبیل دیکتاتور خواندن استالین یا نشر خبر مرگ منتظری، صادرخواهد شد.

آخر چه سرنوشتی میتوان دید به جز فنا و زوال برای باغی که باغبانهایش هر صبح کارشان این باشد که بگردند و جوانه هایش را پیدا و لگد کوب کنند؟

اینجاست، خودتان جزئیاتش را بخوانید: هشت ماه خدمت صادقانه با نشریات اصلاح طلب