گر بپرسد کسی ز من حالم، من چه گویم که از که مینالم ؟

اما افسوس که هرچه میگردم امید به یافتن اینچنین تسکینی کمتر و دورتر مینماید . . .
طبق آخرین برآوردهای سازمان ملل، تعداد بیخانمان شده ها در این بمبارانهای چند روزه اخیر پاکستان به حدود پانصد هزار نفر میرسد، نیم میلیون انسان در اثر شرکت مستقیم و فشار غیر مستقیم دولت آقای اوباما برای بمباران دهات و کوه و دره های پاکستان آواره شده اند، و دنیا در سکوت تماشا میکند، که اوباما بوش نیست. حتی جمهوری اسلامی ایران نیز با سکوتی غیر منتظره و آغشته به تائید، و یا با تکرار دیدگاهها و سرتیترهای خبرگزاریهای امریکائی این مصیبتی که به قول گاردین بزرگترین فاجعه تاریخ پاکستان محسوب میشود را به تماشا نشسته است --شاید چون دل خوش کرده که او با ما خواهد بود . . .
رادیوها و تلویزیونها و روزنامه های خود امریکا و جهان غرب هم که طبیعتا سکوت کرده اند، یا بدتر از آن، ناگهان زبان به گفتن از شرارت طالبان و در خطر بودن پاکستان و یا اصلا خطرناک بودن پاکستان گشوده اند. نیو یورک تایمز، این روزنامه صلح طلب و ناز نازی، چند روز است که به جز افروختن آتش هراس و تشویق خشونت در مورد پاکستان حرف دیگری نداشته است که بزند. آقای «پیتر مک کی»، وزیر امور خارجه کانادا، این کشور صلح طلب و ناز نازی، ناگهان کشف و اعلام میکند که، «پاکستان خطرناک ترین کشور دنیا است»، و واشنگتن پست، این روزنامه مهربان و دموکراتیک از قول پطرایوس اعلام خطر میکند که، «طالبان پاکستان را با خطر نابودی روبرو کرده است».
از دشمنان برند شکایت به دوستان، چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم؟
هیچ نظری موجود نیست:
اگر مطلب بیشتر از هفت روز عمر دارد کامنت شما برای اطمینان از اسپم نبودن بررسی خواهد شد، اگر مطلب کمتر از هفت روز عمر دارد کامنت شما مستقیم منتشر خواهد شد