آیا ممکن است ارتباطی بین خاموش کردن بالاترین و آغاز دور جدید سرکوب در ایران باشد؟

شکی نیست که در ذهن برخی دوستان این سئوال و این متن نیز به جرگه دیگر «توهمات» من خواهد پیوست، اما ترجیح میدهم نگرانی هایم را بگویم و توهم خوانده شوند تا نگویم و ساکت بگذریم و برویم.

مسئله ای که نگرانم کرده است این سئوال است که آیا خنثی سازی موفقیت آمیزی که اخیرا در بالاترین صورت گرفت و آن را از موقعیت موثری که به عنوان رسانه اصلی جنبش آزادی خواهی احراز کرده بود ساقط کرد هیچ ربطی به موج جدیدی از سرکوب مخالفان و معترضان که به نظر میرسد در ایران در حال آغاز باشد دارد یا خیر؟

بدون شک حتی آنهائی که هیچ ارتباط معنی داری بین منافع جمهوری اسلامی و جهت گیری گام به گام یکسال گذشته در بالاترین که نهایتا با قلع و قمع گسترده هفته گذشته به نقطه عطف رسید (نقطه عطفی که طی آن «جهت کلی» بالاترین چرخید و به آرامی حرکت در مسیری عکس جهت پیشین خود را آغاز کرد) نمیبینند نیز در هر حال به هم زمانی «عجیب» بین این واقعه و آغاز حذف یارانه ها در ایران واقفند و خوب متوجهند چطور «دست بر قضا» این اتفاق به طرز مهمی به نفع دولت کودتای جمهوری اسلامی عمل کرد. حکومتی که آنچنان نگران بروز اغتشاشات و برانگیختگی جامعه بر اثر اطلاع رسانی صحیح و گسترده (یعنی نقش سنتی بالاترین!) بود که در آن چند روزه خیابانها را پر کرده بود از ماموران نظامی و امنیتی، موفق شد تا در غیاب هر گونه اطلاع رسانی و «تحریک» معنی داری گله اش را از این پل خطرناک بگذراند. به هر حال دیدن این همزمانی و این خدمت بزرگ (خواسته یا ناخواسته!) نه تئوری توطئه است و نه حتی نیازی به دودوتا چهارتا کردن منطقی دارد.

اما از اینها هم که بگذریم من دو نگرانی دیگر دارم که میخواهم همینجا به قول معروف روی دایره بریزم و دوستان خود هرچه میخواهند با آن بکنند.

نگرانی اول من این است که اکنون که پس از حذف موانع کوچک و بزرگ در جامعه ایران و با بالاخره خنثی شدن بالاترین یکی از خارهای بسیار اساسی از پهلوی خر کودتا بیرون آورده شده است، ممکن است زمان آن رسیده باشد که کودتائیان چهار نعل بتازند و به قصد «گلو» بروند، یعنی احساس کنند میتوانند با «سران فتنه» طرف شوند و کار را در غیاب یک سیستم اطلاع رسانی فعال و موثر به قول معروف یکسره کنند. این نگرانی بزرگ من است، که آثار و شواهد کوچکی برای آن را هم اگر دقت کنید ممکن است خودتان در اخباری که از ایران میرسد ببینید، اما اجازه بدهید فعلا به همین اشاره قناعت کنم تا ببینیم در دو سه هفته آینده قضایا به چه شکل و جهتی پیش میروند و قضاوت نهائی را به بعد تر بسپاریم.

و نگرانی دوم من هم در مورد خود بالاترین است و در پاسخ به سئوالی است که تعداد زیادی از دوستان پرسیده اند و من هنوز پاسخی نداده ام چون حقیقتش پاسخ روشنی به جز همین «نگرانی» ندارم به آن. و آن نگرانی ناشی از این فکر و سئوال است که اگر حقیقتا بالاترین در دست نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی باشد آنوقت سرنوشت هزاران انسانی که اطلاعاتشان در کامپیوترهای بالاترین انبار شده چه میشود؟

لطفا دقت کنید که گفتم «اگر» چنین اتفاقی افتاده باشد. در حال حاضر هیچ شاهد دقیق و مستدل و غیر قابل انکاری بر این مدعا وجود ندارد، و هنوز هم این امکان هست که در ذهن خودمان تمام این اتفاقات، همسوئی ها و همزمانی های عجیب و غریب را به قول یکی از دوستان به مسائل شخصیتی مهدی یحیی نژاد مربوط کنیم. اما از طرف دیگر اگر حقیقتا ارتباطی بین منافع جمهوری اسلامی و تغییرات گام به گام اما مستمر و سیستماتیک بالاترین در یکسال و نیم گذشته وجود داشته باشد، آنوقت حتی مستقیم و غیر مستقیم بودن چنین ارتباطاتی نیز تفاوت زیادی نخواهد داشت، و بایستی کل بالاترین و اطلاعاتی که در اختیار مسئولان آن است را «از دست رفته» و «افتاده به دست جمهوری اسلامی» قلمداد کنیم، چون به قول معروف لا تثنی الا تثلث، یعنی این چیزی نیست که اگر فرض کنیم جمهوری اسلامی اندکی نفوذ پیدا کرده باشد بخواهد به همان اندک قانع بماند: همان قدرتی که به هر طریق برای نفوذ بر تصمیم گیری یحیی نژاد پیدا کرده اند به آنها این اجازه را خواهد داد که نهایتا به تمام اطلاعاتی که یحیی نژاد دارد نیز دست بیابند -چرا نه؟ اگر شما جمهوری اسلامی بودید نیمه راه متوقف میشدید؟

دوستان، اجازه بدهید یکبار دیگر تاکید کنم که بخصوص این یکی دو پاراگراف آخر متن مبنی بر دلایل و اسناد محکم و غیر قابل انکاری نیستند بلکه بیشتر بیانگر نگرانی هائی هستند که با توجه به روند مسائل و نتایج حاصل از آن روندها در ذهن من و خیلی ها ایجاد شده است. اما با توجه به اهمیت این مسائل، با توجه به کاملا غیر عادی بودن اتفاقاتی که در بالاترین شکل گرفته اند، با توجه به همسوئی این اتفاقات با منافع جمهوری اسلامی، و با توجه به همزمانی این اتفاقات بر مقاطعی کلیدی برای جمهوری اسلامی، همانطور که گفتم، ترجیح‌ میدهم اضطراب و نگرانیم را اینجا بگویم و توهین متوهم بودن را باز به جان بخرم تا اینکه ساکت باشم و نگویم.